Wakacje dobiegają końca, a Léa czuje się, jakby ich w ogóle nie miała. Upłynęły na opiece nad młodszą siostrą i bratem, który czeka na przeszczep serca. Czy uda jej się wyrwać z domu i choć raz spędzić czas z koleżankami? 

Film z Konkursu Głównego filmów krótkometrażowych Festiwalu Kinolub 2021.

Tom, młodszy brat głównej bohaterki, czeka na przeszczep serca. Wspomina o tym w scenie, w której zastanawia się, co będzie, gdy dostanie serce od dziewczyny. Oczekiwanie na przeszczep od dawcy trwa czasami bardzo długo. Aby zwiększyć szanse, że pacjenci doczekają się operacji, już od lat 80. XX wieku stosowano tak zwane sztuczne serca. Pierwszy model takiego urządzenia nosił nazwę Jarvik-7. Wspomaga ono pracę niewydolnego mięśnia sercowego, pompując krew. Mechanizm podłączony jest nieustannie do zewnętrznych baterii, dlatego w filmie obserwujemy bohaterów, którzy je wymieniają i dbają o miejsce, gdzie z brzucha Toma wychodzą przewody urządzenia.
Życie ze sztucznym sercem jest wyzwaniem dla pacjentów, szczególnie w tak młodym wieku. Tom musi unikać wszystkiego, co spowodowałoby, że jego serce biłoby bardzo szybko. Dlatego jego mama denerwuje się, gdy się męczy albo jest pod wpływem silnych emocji.
Jego poważna choroba ma konsekwencje dla całej rodziny, co nie zmienia faktu, że ich codzienny czas wypełniony jest typowymi dla rodzeństwa zabawami i utarczkami.

Bohaterów filmu poznajemy w rok po stracie ojca rodziny. Zaćmienie słońca wypada w dzień rocznicy jego śmierci. Każda rodzina przeżywa żałobę po bliskich na swój sposób. Mama bohaterów ma nadzieję spędzić ten dzień razem. Bliskość, bycie ze sobą często wspomagają proces pogodzenia się ze stratą. Taki ma też wydźwięk zakończenie filmu.
Warto zauważyć, jak to wydarzenie w życiu bohaterów pokazane jest w filmie. Brak ojca jest jedynie tłem dla wydarzeń, bohaterowie nie rozmawiają o tym wprost. Informacje wyciągamy z kilku kwestii w trakcie ich innych rozmów (o spędzaniu czasu w dzień zaćmienia czy o rudym kolorze włosów). Te okoliczności wnoszą jednak nowy kontekst dla ich relacji. Szczególnie dla roli i odpowiedzialności Léi – najstarszej córki, która jest główną bohaterką.

Film jest portretem rodziny dotkniętej utratą ojca oraz poważną chorobą Toma, który żyje ze sztucznym sercem, oczekując na operację przeszczepu. Portret ten widzimy przez oczy głównej bohaterki, którą jest Léa. Jak każda nastolatka, chciałaby spędzić wakacyjny czas z koleżankami (które pokazane są kontrastowo jako nieodpowiedzialne i beztroskie). W scenie, w której Léa rozmawia ze swoim odbiciem w lustrze, widzimy, jak przygotowuje się do opowiedzenia kolegom w szkole, jak minęło jej lato. W przeciwieństwie do swoich rówieśników, mierzy się codziennie z dużą odpowiedzialnością, opiekując się rodzeństwem. Jej rola jako opiekuna i zagrażający życiu stan Toma to dwa czynniki, które sprawiają, że tak wiele się od niej wymaga. Jej własne potrzeby schodzą na dalszy plan, mimo tego że Léa sama jest jeszcze dzieckiem. Do eskalacji emocji w relacji rodzeństwa dochodzi, gdy młodsze dzieci rozrzucają układane przez nią na trawniku kamienie. Léa traci cierpliwość, reaguje gwałtownie, co z kolei powoduje agresywne zachowanie Toma. Warto zwrócić uwagę, jakie znaczenie miały dla bohaterki jej napisy z kamyczków, jak również na fakt, że zapytana o to wydarzenie przez mamę, Léa nie zdradza Toma nawet kosztem kłamstwa. Jest to kolejna scena, która wskazuje na bliskość bohaterów nawet w obliczu ich trudnej sytuacji.