Abdi mieszka w holenderskim ośrodku dla uchodźców. W te wakacje planuje zabrać piękną Leyli na dyskotekę. Mimo trudnych wydarzeń w tle, to film o dorastaniu i przyjaźni prowadzony w szybkim tempie letniej komedii.

Film zdobył Grand Prix w kategorii Film Krótkometrażowy w ramach Festiwalu Kinolub 2021.

Holandia zapewnia ośrodki mieszkalne dla przybyszów starających się o status uchodźcy. Uchodźcą jest każda osoba, która musiała opuścić swoje miejsce zamieszkania ze względu na grożącą jej przemoc, zniewolenie, czy prześladowanie.
Na początku filmu (około 1 minuty i 15 sekund) główni bohaterowie wracają do ośrodka, mijając znaki powieszone na płocie. Widnieją na nich hasła skierowane przeciwko AZC, czyli asielzoekerscentrum, obecnie pod nazwą COA Centraal Orgaan opvang Asielzoekers – holenderskiej Centralnej Agencji na rzecz Uchodźców. Ośrodek przyjmuje przybywających do Holandii uchodźców i zapewnia im miejsce do życia, wsparcie, opiekę medyczną oraz pomoc w aklimatyzacji, przygotowując do osiedlenia się w Holandii lub w innym kraju.

Sytuacja Abdiego jest z jednej strony wyjątkowa, bo historia jego życia w trudnych okolicznościach doprowadziła go do obcego kraju, ale jednocześnie jest bardzo uniwersalna. Jego fascynacja starszą dziewczyną, chęć zabrania jej na dyskotekę, rywalizacja ze starszym chłopakiem, składają się na bardzo znajomy obraz dorastającego chłopaka. Spędzanie czasu z kolegami (na pakowaniu się w tarapaty) jest wspólne dla dzieci na każdej szerokości geograficznej. Nadaje to filmowi wymiar bardzo humanistyczny. Pozwala widzowi zapoznać się z bohaterem, z którym wiele go dzieli, ale jednocześnie bardzo wiele łączy.

Możecie porównać film „Buziak” do irlandzkiego krótkiego metrażu „Dziewczyna z końca ogrodu”, który również dotyka tematu ośrodków dla uchodźców oraz do duńskiego „Małego terrorysty”, gdzie osią fabularną jest niechęć do obcych (obie pozycje są dostępne w bazie Laboratorium). Jak sądzicie, dlaczego współcześnie powstają filmy poruszające tematy migracji i asymilacji? Czy według was filmowcy (i wszyscy artyści) inspirują się życiem, ważnymi współczesnymi tematami i przeżywają je w swojej twórczości? Czy odczytujecie te filmy jako narzucające pewną wizję świata czy bardziej jako obrazy do interpretacji?